Σκηνικό μαύρο..φωτίζεται απ΄το πρόσωπο της μάνας..μιας μάνας που παιδεύεται και (αφήνει να) την παιδεύουν..
..μια μάνα που..
..φροντίζει (αγόγγυστα) έναν πατέρα, ξεχασμένο στο παρελθόν μιας επανάστασης.
..φιλοξενεί (αδιαμαρτύρητα) μια αδερφή, που παρακάμπτει τη συνείδηση.
..πιστεύει (χωρίς αποδείξεις) έναν σύζυγο, προδότη της αγάπης.
..αγωνιά (με λατρεία) για έναν γιο, χαμένο σε όνειρα «φτιαγμένα».
..συναισθάνεται τον πόνο (κρυφά και φανερά) μιας γειτόνισσας, που περιμένει να βγει στο φως.
..συμβουλεύει (συνωμοτικά) έναν φίλο του γιου της, παραδομένο σ΄έναν έρωτα ανέγγιχτο.
..υπομένει..μέχρι που έρχεται η στιγμή ν΄αλλάξει τα πάντα..κάνει στροφή 180 μοιρών..φουρκέτα.
Η «Φουρκέτα» είναι ένα έργο οικείο..αρρώστιες, αγάπη, πόνος, αγανάκτηση, συναισθήματα ανακυκλώσιμα και συναισθήματα ουσιώδη, αμόλυντα..
Συγγραφή-Σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα
Βοηθός Σκηνοθέτιδος: Σπύρος Κωτσόπουλος
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Σουρούνης
Τραγούδι: Βικτωρία Ταγκούλη
Πρωταγωνιστές: Μαρία Καβογιάννη, Ματίνα Νικολάου, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Κώστας Κόκλας, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Λευτέρης Βασιλάκης
Η «Φουρκέτα» θα παίζεται ως τις 15/5 στο κτίριο Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Είδα την παράσταση για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2009 και έμεινα συγκλονισμένη..όχι τόσο γιατί είδα-άκουσα μια ιστορία πρωτότυπη, αλλά γιατί ενώ όλα αυτά τα προβλήματα που προβάλλει μέσα απ΄την καθημερινότητα μιας οικογένειας είναι τόσο κοντά μας..είναι φορές που δεν τα παρατηρούμε, δεν ασχολούμαστε μ΄αυτά,…αν δεν φτάσουν στην πόρτα μας…ή ακόμα και τότε εθελοτυφλούμε (ελπίζοντας ότι μόλις κλείσουμε τα μάτια, θα εξαφανιστούν)..
Η επόμενη φορά που παρακολούθησα την παράσταση (με ελαφρώς αλλαγμένο θίασο) ήταν τη δεύτερη μέρα που ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη.
Η συγκίνηση ήταν ίδια (και αμείωτη)..
Η ιστορία κοφτερή, σε κάνει να γελάς και την ίδια στιγμή δένει σφιχτά έναν κόμπο στην ψυχή σου..
Η μουσική θαυμάσια, σε ταξιδεύει στο γκρι, το κόκκινο, το μπλε, το λευκό..
Tο ρόλο του γιου, του Νεκτάριου, παίζει ένας νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά.
Στο σχολείο έπαιρνε μέρος σ΄όλες τις μουσικές-θεατρικές παραστάσεις μέχρι που το τελείωσε και σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης, απ΄όπου αποφοίτησε το 2008.
Η πρώτη θεατρική παράσταση στην οποία πήρε μέρος ήταν οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη με το Θέατρο Τέχνης (στο ρόλο του Α΄Αγγελιοφόρου).
Συνέχισε παίρνοντας μέρος στις θεατρικές παραστάσεις:
«Κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου με το θίασο του Γιάννη Μπέζου σε περιοδεία ανά την Ελλάδα (στο ρόλο του κ. Φλεράν)
«Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Martin McDonagh – θέατρα: Βικτώρια και Χυτήριο (στο ρόλο του Ray Dooley)
«Ορέστης» του Ευριπίδη με το Εθνικό Θέατρο σε περιοδεία ανά την Ελλάδα (στο χορό)
«Τίτος Ανδρόνικος» του William Shakespeare με το Εθνικό Θέατρο (REX-σκηνή: Μαρίκα Κοτοπούλη)
«Ο καλύτερος τρόπος να ζεις» του Noël Coward στο Από Μηχανής Θέατρο (στο ρόλο του Otto)
«Drunk enough to say I love you?» της Caryl Churchill στο Από Μηχανής Θέατρο
Και τώρα στη «Φουρκέτα», στον τρίτο χρόνο των παραστάσεων.. Ο γιος, ο Νεκτάριος, παλεύει με την εξασθενημένη του θέληση και τον καταπιεσμένο του θυμό, για να μπορέσει δειλά να εκφράσει την αγάπη του..
Ο Κωνσταντίνος παίζει με δύναμη και, μ΄αυτά που προσφέρει, αποδεικνύει ότι μπορούμε να ελπίζουμε σ΄αυτόν και για μελλοντικές ωραίες ερμηνείες και αξιόλογες επιλογές ρόλων!
Εκτός του θεάτρου,
έπαιξε σε τηλεοπτικές σειρές:
«Το κλειδί του παραδείσου» (ΑΝΤ1), «Μ+Μ» (Mega), «Άγρια παιδιά» (Mega), «Ονειροπαγίδα» (ΑΝΤ1), «Η γενιά των 592 ευρώ» (Mega)
και σε κινηματογραφικές ταινίες:
«Τι ώρα θα γυρίσεις;» (μικρού μήκους) της Μαριτίνας Πάσσαρη, «Ο θάνατος που ονειρεύτηκα» του Παναγιώτη Κράββα.
Προσκαλέσαμε τον Κωνσταντίνο σ΄ένα «παιχνίδι-συναισθηματικών-ερωτήσεων», δέχθηκε να παίξει και..ιδού το αποτέλεσμα..!
– ..»Όσες κι αν χτίζουν φυλακές / κι αν ο κλοιός στενεύει / ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει» ..Αγαπημένοι σου στίχοι του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ζεις (ή θα ήθελες να ζήσεις) σαν «αερικό»;
– Νομίζω πως άλλες φορές ζω έτσι κι άλλες όχι. Πάντως θέλω η ζωή μου να είναι γεμάτη (καλή) τρέλα και υπερβάσεις.
– Ποια είναι η πιο αισιόδοξη πλευρά σου ως ηθοποιός και ποια η πιο απαισιόδοξη ως άνθρωπος πέραν της καλλιτεχνικής σου ιδιότητας;
– Η καλή μου κι αισιόδοξη πλευρά μου σαν ηθοποιός είναι ότι πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Η απαισιόδοξη που έχει να κάνει και με την ζωη μου είναι ότι πολύ εύκολα ακυρώνω το προηγούμενο.
– «Ήταν ένα μικρό καράβι..»
..ποιό φαντάζεσαι πως ήταν το πλήρωμα στο καράβι του παιδικού αυτού τραγουδιού;
– Ο Πήτερ Παν και καμιά εικοσαριά ξωτικά!
– Στη «Φουρκέτα» παίζεις το ρόλο του Νεκτάριου, ο οποίος είναι κοντά σ΄αυτό που λέμε «έπιασα πάτο». Έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο στη ζωή σου ως τώρα;
– Ευτυχώς νομίζω δεν έχω φτάσει ποτέ «πάτο-πάτο». Πήγαινα να βυθιστώ όμως..
– Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε πάλι στην επιφάνεια;
– Όποτε πήγαινα να βυθιστώ, πάντα ήταν εκεί οι φίλοι μου και το κορίτσι μου και με τραβούσαν πάνω.
– Ποιά είναι η λέξη-φράση που χρησιμοποιείς περισσότερο στην καθημερινότητά σου;
– Η λέξη που χρησιμοποιώ συνήθως είναι η λέξη «τσιφτάκος» που μου την κόλλησε ένας πολύ καλός μου φίλος.
– Υπάρχει κάτι που κάνεις πριν να βγεις στη σκηνή του θεάτρου κι έχεις συνειδητοποιήσει ότι η κίνηση αυτή επαναλαμβάνεται σε κάθε παράσταση;
– Κάνω πάντα τον σταυρό μου..
– Έχεις πει ότι στάθηκες τυχερός στη ζωή-πορεία σου ως σήμερα. Είναι η «καλή τύχη» μια από τις ευχές που δίνεις στους αγαπημένους σου ανθρώπους;
– Λέω πάντα «καλή τύχη» ή «όλα καλά».
– Ποια είναι η αγαπημένη σου ατάκα από όλους τους ρόλους που έχεις παίξει ως σήμερα (σε θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφο);
– Στον ρόλο του Ρέι, στην «Βασίλισσα της ομορφιάς», όπου πάντα μια γιαγιά μου έλεγε καθώς έφευγα «να κλείσεις την πόρτα» κι εγώ απαντούσα «μαλάκας είμαι να την αφήσω ανοιχτή». Είναι αυτό που ο κόσμος σου επαναλαμβάνει κάτι που πρέπει να κάνεις ενώ είναι αυτονόητο ότι θα το κάνεις.
– Παίζεις κιθάρα κι έχεις πει ότι αν δεν ήσουν ηθοποιός, θα ήθελες να ήσουν μουσικός. Υπάρχει τραγούδι που όσες φορές και να το ακούσεις δεν το βαριέσαι;
– Το «Koyunbaba» του Domeniconi.
– Στο τέλος μια παράστασης, κατά τη διάρκεια της υπόκλισης μπροστά στο κοινό, τι σκέφτεσαι;
– Αυτό που σκέφτομαι είναι να είμαι καλά και να μπορέσω να συνεχίσω να υποκλίνομαι για αρκετά χρόνια ακόμα. Πάντα στην σκηνή.
– Κωνσταντίνε, σ΄ευχαριστώ θερμά για την απλότητα την ειλικρίνειά σου.
– Σε ευχαριστώ πολύ. Να ΄σαι καλά. ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.
Βουτιά από ψηλά.. 